Do efektywnego wytwarzania oprogramowania niezbędne jest kontrolowanie jego jakości, w szczególności architektury i struktury kodu. W języku Java z pomocą może przyjść ArchUnit, biblioteka, która pozwala testować pewne aspekty architektury oraz designu. W artykule przedstawię dziesięć praktycznych zastosowań testów ArchUnit, opartych na moich doświadczeniach z rozwijaniem aplikacji opartej o Spring Framework.
W świecie oprogramowania, modularyzacja ma kluczowe znaczenie dla utrzymania elastyczności, skalowalności i czytelności kodu. Uczestniczyłem w wielu dyskusjach na temat tego, jaki rozmiar powinien mieć moduł. Padają w nich często skrajne opinie, począwszy od „lepszych jest kilka dużych modułów”, po „im mniejsze moduły, tym lepiej”. Prawda jak zawsze leży gdzieś pośrodku, a w tym wpisie wskażę, jak ją namierzyć.
Modularyzacja w projektach stanowi jedną z kluczowych technik, które pozwalają na zachowanie czytelności, skalowalności oraz łatwości w utrzymaniu kodu. Wraz z rozwojem projektów, zwłaszcza tych o większym zakresie, staje się ona ważnym elementem zapewniającym porządek i przejrzystośći w strukturze kodu. Jednakże, wraz z rozwojem projektu, gdy wprowadzane są kolejne zmiany, a programiści przychodzą i odchodzą, łatwo zapomnieć o początkowych założeniach architektury. Z pomocą przychodzą testy automatyczne. Tylko co testować i jak je zrobić? Bez solidnych testów nie jesteśmy w stanie upewnić się, że nasza struktura modułowa spełnia założenia, które sobie postawiliśmy.
Zasada otwarte-zamknięte (Open-Closed Principle), opisana w SOLID, zapewnia elastyczność projektu, jednak czy zawsze prowadzi to do optymalnego, gotowego na przyszłe zmiany kodu? Brzmi ona obiecująco – otwarte na rozszerzenie, zamknięte na modyfikację. Przyjrzyjmy się jej bliżej.
W ostatnich latach architektury usługowe, a w szczególności mikrousługi, zdobyły ogromną popularność, tymczasem podejście do testów end-to-end (E2E) często pozostało bez zmian. Słyszymy, że testy sprawdzające działanie całego systemu są kluczowe w procesie tworzenia oprogramowania, zwłaszcza przy architekturach rozproszonych. Pojawiają się stwierdzenia w stylu „Musimy udowodnić, że system działa jako całość. Kiedyś mieliśmy monolit i testy E2E, teraz mamy niezależne mikrousługi, więc testy E2E są tym bardziej potrzebne”.
W swoim życiu zawodowym wielokrotnie spotkałem się z wytycznymi wedle których ,,każdy system musi posiadać dokumentację”. Zwykle na podstawie tak sformułowanych wymagań ktoś z zespołu przygotowywał dokument, który nazywano dokumentacją. Nierzadko był to wymuszony dokument, którego istnienie niczego nie zmieniało w kontekście użyteczności systemu i niczego nie ułatwiało.
W tym poście chciałbym przedstawić moje trzypunktowe podejście do zadań i problemów związanych z dokumentacją.